viernes, 11 de enero de 2013

LAOCOONTE



Ulises y el resto de soldados griegos e esconden en un caballo de madera y el resto de los griegos se ocultan, los troyanos piensan que los griegos han huido y dejan entrar el caballo a su ciudad porque piensan que se trata de una ofrenda.
Laocoonte les advirtió de que no era bueno dejar entrar el caballo en Troya y mientras estos decidían si dejar entrar el caballo o no, Poseidón envió dos monstruos marinos para acabar con la vida de sus hijos como venganza y  Laocoonte al intentar defenderlos, los monstruos se enrollaron en su cuerpo y acabaron con su vida y la de sus hijos.




La escultura titulada ''Laocoonte y sus hijos'' es una obra representativa del período helenístico en la que se muestra la escena en la que dos monstruos matan a Laocoonte y a sus hijos. Fue realizada por Aguesandro, Atenodoro y Polidoro en torno al año 50d.C. Actualmente se encuentra en el museo Pío-Clementino en la ciudad del Vaticano.



  • Texto original:


Primus ibi ante omnis, magna comitante caterva, Laocoön ardens summa decurrit ab arce, et procul: “O miseri, quae tanta insania, cive Creditis avectos hostis Aut ulla putatis dona carere dolis Danaum Sic notus Ulixes aut hoc inclusi ligno occultantur Achivi, aut haec in nostros fabricata est machina muros
inspectura domos venturaque desuper urbi, aut aliquis latet error; equo ne credite, Teucri. Quicquid id est, timeo Danaos et dona ferentis.” Sic fatus, validis ingentem viribus hastam in latus inque feri curvam compagibus alvum
contorsit : stetit illa tremens, uteroque recusso insonuere cavae gemitumque dedere cavernae. Et , si fata deum, si mens non laeva fuisset, impulerat ferro Argolicas foedare latebras, Troiaque , nunc stares, Priamique arx alta, maneres.




Talibus insidiis periurique arte Sinonis credita res, captique dolis lacrimisque coactis, quos neque Tydides, nec Larisaeus Achilles, non anni domuere decem, non mille carinae. Hic aliud maius miseris multoque tremendum obicitur magis, atque improvida pectora turbat. Laocoön, ductus Neptuno sorte sacerdos,
sollemnis taurum ingentem mactabat ad aras. Ecce autem gemini a Tenedo tranquilla per alta horresco referens—immensis orbibus angues
incumbunt pelago, pariterque ad litora tendunt; pectora quorum inter fluctus arrecta iubaeque sanguineae superant undas; pars cetera pontum
pone legit, sinuatque immensa volumine terga. Fit sonitus spumante salo; iamque arva tenebant, ardentisque oculos suffecti sanguine et igni,
sibila lambebant linguis vibrantibus ora. Diffugimus visu exsangues: illi agmine certo Laocoönta petunt; et primum parva duorum corpora natorum serpens amplexus uterque implicat, et miseros morsu depascitur artus;
post ipsum auxilio subeuntem ac tela ferentem corripiunt, spirisque ligant ingentibus; et iam bis medium amplexi, bis collo squamea circum
terga dati, superant capite et cervicibus altis. Ille simul manibus tendit divellere nodos, perfusus sanie vittas atroque veneno, clamores simul horrendos ad sidera tollit: quales mugitus, fugit cum saucius aram taurus, et incertam excussit cervice securim. At gemini lapsu delubra ad summa dracones effugiunt saevaeque petunt Tritonidis arcem, sub pedibusque deae clipeique sub orbe teguntur. Tum vero tremefacta novus per pectora cunctis insinuat pavor, et scelus expendisse merentem Laocoönta ferunt, sacrum qui cuspide robur
laeserit, et tergo sceleratam intorserit hastam. Ducendum ad sedes simulacrum orandaque divae numina conclamant.



Vergil. Bucolics, Aeneid, and Georgics Of Vergil. J. B. Greenough. Boston. Ginn & Co. 1900. 

No hay comentarios:

Publicar un comentario